Janubiy Koreya armiyasi tomonida AQSH va 19 ta davlatning BMT bayrog'i ostidagi armiyasi jang qilardi. 

3 yildan so'ng urush tugaydi. Shunday kunlarning birida AQSHdagi boy xonadonlarning birida telefon jiringlab qoladi. 

Telefon trubkasini ko'targan ayol hayratdan quvonib, o'z o'g'lining ovozini eshitadi. 

Onaizor uzoq muddat davomida Koreyada bo'lgan o'g'lidan shu paytgacha hech qanday xat-xabar olgani yo'q edi. 

Shuning uchun aziz o'g'lining hozir Amerikada ekanligidan, okean qirg'og'idagi San-Diyego shahridan uyiga qaytayotganidan quvonib ketadi.

- Tushunarli, o'g'lim, - javob berdi ayol. - U juda jasur va mard yigitga o'xshaydi. Bizda uning uchun bir necha muddatga joy topiladi. 

- Oyi, siz meni tushunmadingiz. Men uni biz bilan yashashini xohlardim. 

- Ha, mayli, - javob berdi ona. - Biz uni uyimizda 6 oygacha saqlashimiz mumkin. 

- Yo'q, oyi. Men uni biznikida doimiy qolishini xohlayman. Biz unga juda ham kerakmiz. Uning faqatgina bir ko'zi, bir qo'li va bir oyog'i bor. U dahshatli holatda. 

Gap shu yerga kelganda ona sabr-toqatini yo'qotdi. 

- O'g'lim, sen vaziyatga to'g'ri qaraydigan holatda emassan. Sen urushda qatnashganing uchun ham unga juda rahming kelyapti. 

Bu sheriging senga va bizga dardisar bo'lib, hammamizga jiddiy tashvishlar keltiradi. Aqlli odam bo'l.