Уч йил олдин ҳаётимда кузатилган воқеа кичик ҳолатигача ёдимда қолган…

Бобом ҳаётдан ўтганида ҳали мен туғилмаган ҳам эдим. Уни умуман кўрмаганман. Дадам ва онам таътилга чиққан заҳоти қишлоққа боришга одатланганмиз. Бу гал ҳам шундай бўлди. Дадам билан қишлоққа отландик. Манзилга етгач, аввал бобомнинг қабрини зиёрат қилмасдан отам уй ишларига киришиб кетди. Ҳар куни бир юмуш. Шу-шу, гарчи қайтиш онларимиз яқинлашган бўлишига қарамай, бобомнинг қабр бошига ўтолмадик. Ниҳоят, қайтишимизга бир кун қолганда дадамга бобом Билан ҳеч бўлмаса «хайрлашиб» қўйишимиз кераклигини айтдим. Ахир шу билан яна бир йил кела олмаймиз. Аммо отам гапимга қулоқ солмади. Ахийри кечки овқат пайти сўнгги қарорни айтдим: эрталаб албатта бобом қабрини зиёрат қилишга борамиз! (аслида биз эртаси куни пешинга яқин кетишимиз керак эди.)

Шундай суҳбатдан сўнг ҳаммамиз ўрнимизга кириб ётдик. Аммо менда ҳар доим шундай ҳолат кечадики, бирор жойга отлансам, уша тун уйқум сергак бўлади. Ҳушёр ётаман. Ўша кеч ҳам кўзимни юмганман-у, аммо қаттиқ ухлаб қололганим йўқ. Бир маҳал дадам ётган каравот томонга қарадим-у, бошимни кайта ёстиққа қуя олмадим. Дадам ётган каравотдан бир киши турди. Дадам деб ўйладим. Аммо каравотдан гўё кекса одам тураётгандек шовқин бўлгандан кейин фикрларим ўзгарди. Дадам ҳам қўзғалгани йўқ. Қаттиқ уйқуда. Сим каравотнинг ғажир-ғужури, оёқ кийим кияётгандек шовқин ваҳимали туюлди менга. Ўша пайт юзимни девор томонга бурдим. Кимдир бегона одам хонада бордек юрагим тез-тез ура бошлади. Ўзимни қўрқмагандек ҳис қилишга уриняпман-у, аммо миямда бунча қўрқинчли деган хаёл. Кўнглимда бу одам танишдек туюлаверди. Эҳтимол ўйлаб ётганим учундир, ишқилиб билмадим, аммо илк бор хаёлимга негадир "бу бобом”, қўрқишим керак эмас, деган фикр келди. Оёқ кийим кийилиб, кадамлар мен томон одимлаётгандек туюлди. Қизиғи шуки, оёқ кўтарилмасдан, кекса одамлар сингари судралган холда каравотим турган томонга юрарди. Шарпа менга якинлашгани сайин юрагим тез-тез ура бошлади. Оёқ товуши тезлашди ва у томонга карагим келди. Орқамда нима юз берганини кўришни истардим. Аммо кучим етмади, гўё бутун танамдан мажол қочгандек. Қўрққанимдан тилимда фақат бир калима айланарди: "Ла илоҳо иллоллоҳ, Аллоҳим ёрдам бер, ҳаммаси якун топсин, мени қутқар”. Ишонасизми, шу калимани қайтаришим ҳамоно мени таъқиб қилаётган барча ҳолат — ғалати оёқ товуши ҳам, кимнингдир "ташриф” буюргани-ю, аллақандай нотаниш овозлар бирданига барҳам топди. Ҳаттоки кўнглим ҳам хотиржам тортиб, юрагим уриши меъёрлашди. Аммо гарчи бу ҳолат бор-йўғи 10 сония давом этган бўлса-да, қалбим бир қанча туйғуларини ҳис қилиб улгурди.

Эрталаб уйқудан уйғонсам, роса терга ботганман. Қўрққанимдан рангим оқариб кетган, бувим хавотирга тушиб мени саволга тутди:

— Ёмон туш кўрдингми?

Бувим туш таъбирларини жуда яхши изоҳлайди. Тунда гувоҳи бўлганларимни эшита туриб, раҳматли бобомнинг ру?и "ташриф” буюрганини айтди. Биз у кишининг қабрини зиёрат қилгани бормаганимиз учун умидвор руҳ бизни "кўргани” келганини тушунтирди. Бувимни айтганларини эшита туриб, отам Билан қабристонга ошиқдик. Дадам бобомнинг руҳларига Қуръон тиловат қилди. Шундан сўнггина менинг қалбим ҳам хотиржамлик туйди. Руҳим енгил бўлди. Шунда англадимки, ўтган яқинларнинг руҳига тиловат қилиб, қабрларини зиёрат қилиб туриш инсонни анча хотиржам қилар экан. Шу-шу, отам билан энди қачон қишлоққа отлансак, аввало бобомнинг қабрларини зиёрат қиляпмиз